IRRI WALK (MARCH 21, 2015)

A 10-minute free writing exercise

Theme: Humility                                                                                                                       

sa walang hanggang distansya

sa pagitan ng mga baybayin

tintigan kita

at pinanood.

na baka sa pagbulong sa pangalan mo ay

mahawi ang dagat at magsara ang lupa

ngunit umatras ako,

maaligasgas pala ang puting buhangin

siguro nga mali ako.

siguro hindi ko matatanaw ang iyong mukha

sa likod ng mga alapaap,

tulad ng mga matang

kumikislap.

tulad ng tala sa langit.

siguro nga,

hindi na kita makikita.

                                                                                                                                                 

Tumingin ako sa iyo, sa unang pagkakataon,
Habang natutuwa sa mga kulay na dala ng bukang-liwayway
Wala pa tayong pahinga, nugnit ika’y walang pakialam.
Sa iyong hitsura habang hinihintay ang pagskiat ng haring araw.
Parang wala lang sa iyo ang nangyari kahapon.
Na tila para sa akin ay nakakakirot ng loob
Pinanindigan mo ang para sa iyo ay tama,
Pinanindigan mo na hindi yumuyurak sa nararamdaman nila.
Pinaglaban mo ang bagay na may ngiti pa sa mga labi.

Sa oras na ito, aking napagtanto,

Magkaiba man ang ating posisyon,

Minamahal kita higit pa sa pinaglalaban ko.

                                                                                                                                                 earthen models of isolated whispers
come stepping with padded footfalls
gently, in their moving gaze
gently, in their offered palms
gently, these doldrums cascade
semiotics play its part
like a maternal visitor
stretch your limbs
bowstrings
you come
unbidden arrival
the fairfolk
bid you adieu
amazement
familiarity
meekly you have
intented the earth
the sky
you ree
hearth,
the warm
wooden
embrace
that you
so foolishly
forget
ensure
back to square 1
granite metal stale air
caged noise
death
approval
denial
circumnavigation of the listless
you gaze in hopefully
in sentiment
that you can come back
like the joyons child
to the simple staccato
mythm of the living
Lazarus, you have come back
Aenas, you have come home
weary,
deliberately soft
come back
                                                                                                                                                 

Ang bawat letrang isinulat 

Nagbuo ng mga salita,

Pinagtabi-tabi’y naging pangungusap,

Inilimbag at binasa.

Ginamit,

Sariling wikia,

Karanasan,

Ngunit tinago ang ngalan

Manunulat,

Nagtatangka,

Nangangarap,

Lumalaban.

                                                                                                                                                 

Nagmamataas.

Hindi maaabot,

nag-iisa sa tuktok,

pinanghahawakan

mahigpit

posisyon,

itinataboy

nangangarap,

humihiling sa mga tala,

umaakyat sa bundok,

ngunit bakit?

Hindi ba’t minsan

ring nangarap,

tinanaw ang kaitaasan?

Sa paghawak

ay nakakasakal,

naigagapos

sa pangarap.

Nang maabot, namuhay na

para pangalagaan

kayamanan,

nakaligtaan

pinanggalingan,

kung saan lilingon.

Akala’y hinahawakan,

ngunit sa katunayan ay binibitawan,

dumudulas sa palad

habang humihigpit

ikaw,

pangarap na natupad

babalik

sa pagiging pangarap.

Pumanhik para sa ‘yo,

ikaw naman ay papanaog,

hindi na maaabot

baka malaglag sa bangin.

Dito na lang sa taas,

nag-iisa,

tinatanaw,

ikaw.

                                                                                                                                                 

Carlo, at sa iba pang katulad mo:

Ipinila ko na ang mga baso at plato, isiniksik ang

mga mumo, mga tira-tira ng inyong hapunan sa drainage

ng lababo. Itinabi ang mga boteng iniwan niyo

na parang isinabog na pick-up sticks sa hapag –

Pinunasan ko na rin ang suka ninyo, at ang natapon

na juice na ginawa niyong chaser.

Nakita ko  kung paano mo siya hinalikan habang

natutulog. At nagkunwaring dala lamang ng mga

panaginip ang pagyakap at pagsalat sa

loob ng kanyang pantalon. Kinabukasan, sinabi

mong mahal mo siya.

Mahal kita. Ngunit ang pagmamahal na ito ay

paglilinis ng mga naiwang kalat mula sa gabing

kinalimutan mo ang lahat maliban sa batayang

instinct ng iyong pagkatao.

Pagngiti, pagsimangot. Ilang kalamnam ba ang

magagamit sa paglingon sa kabilang panig? Ilan

sa pagtalikod?

Nagmamahal,

Paolo

IRRI Walk (Feb. 7, 2015)

A 10-minute free writing exercise.

Tema: Pintor

————————————————————————————————————————————————————

Black, red, and white. Mix the colors

unto the plate

like the slow sewing of the needle on the linen.

Smoothly but precisely.

Dip the brush on the mix

The same way the lever touches

the iron.

Only a bit softer.

Touch of a mother.

Paint the story of a laborer.

And thus shall you see the cubism

but yet the minimalism.

As the blood drips with the

swift stroke of his hand.

Eyes that sweat.

————————————————————————————————————————————————————

A sunny afternoon,

an empty canvass,

Everything’s perfect,

except…

Him.

His face is as

gloomy as ever.

His brush

sucks all the happiness from his soul.

————————————————————————————————————————————————————

Linya,

hugis,

kulay,

larawan sa paningin,

ngunit wala ng buhay.

Nagsasalaysay ng kasaysayan.

Pagnanasa, pag-ibig.

Takot, pagkamuhi.

Lumipas na,

ngunit tuloy ang kuwento,

kadalasan pa nga’y nababaluktot

mensahe

hindi umaabot,

hindi pinaaabot.

Kasabay ng pagkatuyo ng tinta,

pagtigas ng pintura

ang paglalaho ng diwa,

ng kaluluwa.

————————————————————————————————————————————————————

Pulang mga luha

Mula sa itim na mga mata

Ang pumalit sa bughaw

na kalangitan

Hanap-hanap ang gintong araw

Na huling namataan sa luntiang

kapatagan

Kayumangging kulay

Puting kalooban

Lilak na paltos sa mga paa

Kahel na mga kamay

Bubuuin nito ang isang pintor

PIntor na nagsasaboy ng kulay

sa ating mga mata

at kalamnan.

Pulang mga luha

Mula sa itim na mga mata.

Fireside*

I wake up on a mid-afternoon,

A ghost in the middle of a crowded plaza
They, wearing rags, tell me to follow, to fight
And shove angry words into my mouth

I follow the rest of the oppressed,
To have our little voices go against a god

I wait for their justice,
Thinking it was instant
I wait for our justice,
And I fall sleep with a bullet in my head

I follow the rest of the oppressed,
To years without indemnification

I wake up on a Monday morning,
A ghost in a moving vehicle full
They, in formal attire, tell me to follow, to fight
And shove a camera into my hands

I follow them, they who hold the microphones
To have our little voices go against a god

I wait for their justice,
For the light at the end of my shallow grave
I wait for our justice,
As the fifty-eighth victim of the massacre

And I follow them, they who hold the microphones
To years without indemnification

I wake up for the last time
Only one victim among hundreds
I rise eager to see justice
And I see that nothing’s changed

But the grounds behind their fighting,

The gods sitting in their thrones,

The bullets in the barrel of their guns.

*a poem by Nikki Franco.

KINAKAILANGANG PATLANG*

tumalsik-kumapit ang mga titik

sa laylayan ng pantalon

at nilisan ang aking gunita na isang peryang-nayon
ng mga abuhing aninong kapisan buong magdamag

sa bukid
kung saan sabay nating pinanday
ang ating dalumat.

Walang paghahalubilong naganap
sa pagitan ng mga alitaptap at alapaap
ng magkahiwalay nating daigdig

sa magkahalinhinang paghinga
sa hindi namalayang pagsara’t
kimkim
na panginginig
ng ‘yong mga talukap

sa gitna ng mga sulyap

(sa mga bumubukang talulot ng rosas
ng ‘yong pagngiti
sa pagbubukang-liwayway
ng aking taimtim na kalungkutan)

(‘Sang-iglap na sulyap)

sa tikom na bibig ng nagaapuhap na alon
na kumakaway sa ating pag-alis
habang walang iniiwang kung anumang pabaon
maliban sa mahamog na pangako ng panunumbalik

Ngayon,
sa sandaling ito
ng pagbabalsa ng araw
sa kunot na noo ng dagat
isisilang ang mga kinakailangang patlang
na mananahan at uukilkil
sa aking diwa

habang

“Mahal kita,” ang kinulimbat na tugon
ng mga pader
ng ulilang kwartong kahuntahan ko
kaninang umaga.

 

*tula ni CR Buendia

griyego*

May paglumo ang buhangin, lumbay

sa bawat pagdating ng maalat na tubig

Nagising ako, at

tinanggal ng malamig na metalikong sakbat

sa aking dibdib

ang munti at nalalabi pang

init.

 

Nagising akong bigla na lang

lupaypay

pagod

sa baybayin na aki’y dapat

sa baybayin ng hanggang langit mong pader

ginto’t nagtataasan.

 

Nagising ako at nakita’y wala

kundi pula

dugo sa bawat butil ng buhanging

dama ang lungkot

sa paghampas ng bumubula pang alon.

 

Tagusan nang nakita ko ang

mga sandata sa bakal din nilang gayak

ang mga panang bantay

ang mga palaso sa tore mong gusto kong pasukin

namin

mga mandirigma ng Gresya.

 

Subalit wala na’t naghalo na

ang buhangin sa diwa

ang diwa at dugo

at ang dugo sa pagragasa ng tubig

sa paglawak sa dagat.

 

*tula ni Mon Arguelles

Ordinary*

It was like this every day, just the way she liked it. She cast her eyes back to her book, faintly eager to continue reading but even before she can finish the first word, she saw from her periphery the people slowly change. She watched as the familiar features of a human face melted away. She saw the details of the eyes, the nose and the mouth drip down to the also changing torso. She continued on watching as she saw small and seemingly random lines emerged from the standing figure that used to be a human being. Her eyes focused on the details as it pierced pass the dense liquid. She tilted her head when she noticed those once seemingly random lines, slashes and dots formed what seem to be words. Function. Schedule. Invest. Observe. Those were some of the words that she could make out as the entire surface of the body became entirely covered by various words, figures and numbers, all written in black. The body retained the shape of a human and just continued walking to its intended destination. She looked around and saw that everyone else was being morphed, into “people” made by words, letters and figures.

*by Angelo Fetalvero

Karuwagan*

Paano ka magiging masaya,

kung sa tuwina’y natatakot ka?

Paano ka liligaya,
kung sa bawat liwanag, ang lumapit ay atubili ka?

Kung ika’y ganyan, aba!
Maigi pang manatili ka na lang sa loob niyang kinasisiksikan mong kahon.

Sapagkat ang tunay na kasiyahan ay para lamang sa mga hindi takot sumalubong sa alon.

*tula ni Inah Estaquio.

Term Paper*

hiling namin sa papel na puti
pinahalay, pinaslang, pinaabandona
limousine ng Democrat
naliligaw sa kalsada mong basag
maging ako ang boss mo
End of Contract nga pala yung pinilas mo.

*tula ni Jevi Quitain

ITIM NA ALKANSYA*

Habang nagtatampisaw ang baboy
sa nakulimbat na kayamanan,
tumataghoy naman sa kumunoy
ang among kanyang tinalikuran.                                                                                                                                          

Sa kariwasaan ay nagumon

kaya dating palaboy na biik
na ginayakan at pinalamon
ngayon ay isa ng mabalasik.                                                                                                                                      

Umusling ang mga salimao,

nadungisan ng pula at itim;
tatagpasin ng matadero
saka tatarakan ng patalim.

Marahil sa loob ng halimaw,

nakabaon ang mga ninakaw.

*tula ni Filan Reyes

PALASO 2014 TOP-PICKS

Alsa
Marian Marasigan

pulso mo ang nananaig sa
kabila ng mga kulisap
sa kabila ng koro ng mga
balang ligaw.

Turumpo
Bendikt Jerome B. Cubinar

Igagapos mo ‘ko sa pisi at kakapitan ng mahigpit.
Ngunit para saan? Itatapon lang din.
Ihagis, ako’y sasayaw.
Turumpong may uka sa ulo.
Nalilito. Iikot. Iikot. Iikot.
Mahihilo.

Sisikad, uugong bago huminto.
Tatakbo. Lalayo.
Hahawakan muli. Kakapitan. At tutuloy sa laro.
Iikot ulit, sasayaw, mahihilo, malilito.
Maguguluhan, paglalaruan, pupudpurin aking pako.

Sasabog
Jose Paolo Alegre

ngunit, subalit, datapwat
daming dahilan
mag-uumpugan pa ang bato sa
ilalim ng bulkan
nagngingitngit, galit na galit umuugong
nginig ayan na puputok
usok sumirit labas nguso
sumabog na ang bulkan
sumambulat
pula, duguan